Art should touch your heart, relieve your soul or challenge your mind
The artwork of Tamaar Mannroh shows the visualisation of our time and has a poetic strength as well as a striking fragility.
There is a synthesis of materials in which any pretension of showing truth is excluded. Since there is no such thing as truth, as reality, everything gravitates around the perception of it.
The physical substance is imbedded in material with a meaning beyond the manifestation of what our eyes perceive. It’s a metaphysical message of society, our lives, which are such a fraction of all that is. A fight against forgetting, against oblivion.
Tamaar Mannroh is depicting what many overlook, or perceive as inconvenient trivialities. She is an observer and commentator of the small systems in which we live, as well as the big wide world in which we attempt to make these small systems work.
It surpasses the manifestation of time.
There is the suggestion of something that lies beneath the material world and can only be sensed in it’s absence.
Her work is also about emptiness, meaning desired or even purposely chosen emptiness to counter the overwhelming reality of the world that surrounds us.
There is the reflection of the for many unsettling uncertainties of the human condition, of decay and death.
Investigating the existential void in our perception of existence. Due to the lack of acceptance and realization of distinction of our selves but mostly concerning the world we live in. There is the visualisation of the missing link between our action and the inevitable reaction of our core being and our planet.
Without comprehension of and respect for the fact that we are a part of a bigger reality, in the end there simply is no existence.
These annotations are directed towards herself as well as to the spectator. Her work is about slowing down the pace of life, taking time to ask the questions that should be asked. Slowing down and look around instead of just looking straight ahead. Her art is a continuation of her thinking. She materializes life.
Therefore Tamaar Mannroh is often drawn to unusual materials for their symbolic potency. Organic materials such as flowers, branches and earth and materials such as clothing and books, are a reference to both time and patterns of life, death, and decay.
The relationship with the natural processes of time go beyond mere acceptance. Her work may evolve in time due to the use of these natural elements. This makes her art dynamic. Resistance to the idea of a "finished" work, raises philosophical questions as to the preservation of art in general.
There are tendencies to abstract expressionism, conceptual art and minimalism to develop a new symbolic language.
Despite these deeper layers in her work, it is never dogmatic nor wants to impose anything on the viewer.
Ultimately, it is the beholders own interpretation, perception, thoughts and feelings which gives her art its value.
Het werk van Tamaar Mannroh toont de visualisatie van onze tijd en bezit zowel een poëtische kracht, als een opvallende kwetsbaarheid.
Er heerst een synthese van materialen, waarin elke pretentie van het tonen van de waarheid is uitgesloten. Omdat er niet zoiets is als de waarheid, als de enige werkelijkheid, enkel de persoonlijke perceptie hiervan.
De fysieke stof is ingebed in materiaal met een betekenis die verder gaat dan de manifestatie van dat wat onze ogen waarnemen.
Het is een metafysische boodschap omtrent onze maatschappij en ons leven, dat slechts een fractie behelst van alles dat is. Een gevecht tegen de vergetelheid en het niet willen zien.
Tamaar Mannroh verbeeldt wat velen over het hoofd zien en als ongemakkelijk of onbeduidend ervaren. Ze is een waarnemer en commentator van de kleine systemen waarin wij leven, evenals van de grote wijde wereld waarin we proberen om onze kleine systemen te laten werken.
Haar werk gaat verder dan de manifestatie van de tijd. Er is de suggestie van iets dat zich buiten de materiële wereld bevindt en alleen gevoeld wordt in zijn afwezigheid.
Haar werk gaat ook over leegte, het verlangen naar leegte of zelf verkozen leegte als evenwicht in deze overbelaste realiteit van de omringende wereld.
Het omvat de weerspiegeling van de voor velen verontrustende onzekerheid van de menselijke conditie, van vergankelijkheid en de dood.
En is zo ook een onderzoek naar de existentiële leegte in onze perceptie van het bestaan, als gevolg van het gebrek aan acceptatie en realisatie van de eindigheid van ons zelf, maar vooral met betrekking tot de wereld waarin we leven. De disconnectie tussen onze actie en de onvermijdelijke reactie van ons wezen en onze planeet visualiserend.
Zonder het besef van en respect voor dit grotere geheel waarvan wij slechts een onderdeel zijn, is er uiteindelijk simpelweg geen bestaan mogelijk.
Deze annotaties zijn zowel gericht aan haarzelf, als aan de kijker. Tamaar Mannroh's werk gaat over het vertragen van het tempo van het leven, de tijd nemen om de vragen te stellen die gesteld moeten worden. Vertragen teneinde om je heen te kijken en te zijn in plaats van altijd op zoek naar en gericht op de toekomst. Haar kunst is een voortzetting van haar denken. Een materialisatie van het leven.
Dit is waarom Tamaar Mannroh vaak wordt aangetrokken tot ongebruikelijke materialen om hun symbolische waarde. Organische materialen zoals bloemen, takken en aarde en materialen zoals bijvoorbeeld kleding en boeken, verwijzen naar het verstrijken van de tijd, naar het leven, dood en verval. Deze relatie met de natuurlijke processen gaat verder dan louter acceptatie. Haar werk kan gaandeweg veranderen door het gebruik van deze natuurlijke elementen. Dit maakt haar kunst dynamisch. Weerstand tegen het idee van een "af" werk, werpt filosofische vragen op met betrekking tot het conserveren van kunst in het algemeen.
Er zijn tendensen van abstract expressionisme, conceptuele kunst en minimalisme om een nieuwe symbolische taal te ontwikkelen.
Ondanks deze diepere gelaagdheid in haar werk, is haar werk nooit dogmatisch en wil zij de beschouwer niets opleggen.
Uiteindelijk is het de eigen interpretatie, de beleving, gedachtegang en gevoelsstroom van de beschouwer die haar werk zijn waarde geeft.